Łuszczyca jest jedną z niejednokrotnie występujących chorób skóry o przewlekłym i nawrotowym charakterze. Jest mnóstwo innych obrazów łuszczycy, jednak cechą łączącą jest zwiększona proliferacja (rozrost) naskórka w wyniku czego, dochodzi do obecności złuszczających się wykwitów grudkowych, ustępujących bez powstawania blizn. Łuszczyca może mieć ograniczone okolice ciała, objawiając się nielicznymi ogniskami lub że być ciężkie zaburzenie zajmujące całą skórę i stawy, prowadząc do kalectwa.
Łuszczyca – sygnały
Podstawowym symptomem łuszczycy są wykwity skórne, które stopniowo znikają pośrodku, tworząc postacie festonowate. Najpierw zmiany związane z łuszczycą pojawiają się na przestrzeniach wyprostowanych (prostowniki kończyn – łokcie, kolana; pośladki; okolice kości krzyżowej), później pojawiają się oraz na skórze głowy, twarzy, stopach i dłoniach. Niejednokrotnie charakteryzuje się łuszczycę zwykłą (psoriasis vulgaris) oraz łuszczycę paznokci (psoriasis unguium), myloną z grzybicą. To w związku z łuszczycą na płytce paznokciowej widać poprzeczne rowki i zagłębienia, pod paznokciami powstają żółto-brązowe plamy, następuje znaczne pogrubienie powłoki zrogowaciałej naskórka lub dochodzi do odwarstwienia płytki paznokciowej. Zmianą dominującą w przypadku łuszczycy jest grudka barwy czerwonobrunatnej. Jest ona odgraniczona od odpowiedniej skóry oraz jest złuszczającą się przestrzeń w postaci srebrzystych łusek, których zdrapanie powoduje powstawanie kolejno dwóch symptomów:
•objawu świecy stearynowej – po zdrapaniu powierzchnia stoi się błyszcząca, jakby powleczona stearyną,
•objawu Auspitza – polegającego na pojawieniu się na powierzchni kropelki krwi, w wyniku zniszczenia naczyń brodawek skórnych.
Wczesne zmiany związane z łuszczycą mają charakter małych grudek. Wysiewy tego sposobu są na otwartych przestrzeniach skóry, powszechnie po przebytej dolegliwości. Natomiast zmiany w pełnie rozwinięte są znacznie większe i sięgają rozmiaru paru centymetrów, pokrywając się bardzo przylegającymi łuskami. Taki twór określamy blaszką łuszczycową, mogąca być „obrączki” z ustępowaniem objawów w ich środkowej części. Dodatkowo, należy wspomnieć o objawie Koebnera polegającego na wiązaniu się zmian łuszczycowych, wzdłuż linii zadrapania naskórka, po upływie 6-12 dni. Jest on właśnie w aktywnej postaci łuszczycy.
Łuszczyca – etiologie i rodzaje
Wśród etiologii łuszczycy wymienia się elementy genetyczne, choć też nie odkryto genu, jaki ją powoduje. W mechanizmie patogenezy ujmuje się przede wszystkim elementy immunologiczne, czyli nieprawidłowe funkcjonowanie limfocytów T i cytokin. Do etiologii inicjujących manifestację zmian skórnych decyduje się m.in.:
•dolegliwości bakteryjne i wirusowe, np. anginę ropną, zakażenia paciorkowcem lub drożdżakami, zapalenie migdałków podniebiennych, różyczkę, odrę, półpasiec;
•ciągłe rozdrażnienia skóry lub zniszczenia mechaniczne, np. zadrapania, blizny, rany operacyjne, poparzenia słoneczne, długotrwały nacisk;
•pewne lekarstwa i alkohol, np. sole litu, środki antymalaryczne, interferon,
•zmiany w gospodarce hormonalnej – czasem łuszczyca uaktywnia się pod wpływem zmian hormonalnych, będących w okresie dojrzewania czy przekwitania,
•grzybice i drożdżyce – niekorzystnie wpływają na sygnały łuszczycy, szczególnie u osób z nadwagą, które są uwarunkowania genetyczne do rozwoju łuszczycy,
