Bezrobocie to ogólnie niekorzystne (choć np. w teorii zarządzania czy ekonomii wskazuje się również pozytywne efekty jego istnienia) zjawisko społeczne polegające na niemożności znalezienia pracy zarobkowej przez osoby w wieku produkcyjnym, zdolne i chętne do pracy, aktywnie jej poszukujące. Bezrobotni są zatem częścią populacji w wieku produkcyjnym, a więc w wieku najbardziej nadającym się do pracy. Jest się osobą bezrobotną, jeśli spełni się jednocześnie wszystkie następujące warunki: ukończy się 18 lat, ale nie ukończy 60 lat (w przypadku kobiety) lub 65 lat (mężczyzna), nie nabyło się jeszcze prawa do emerytury, nie jest się właścicielem bądź posiadaczem gospodarstwa rolnego (ani współmałżonkiem właściciela / posiadacza), nie prowadzi się pozarolniczej działalności gospodarczej lub nie podlega się ubezpieczeniu społecznemu z tytułu innej działalności oraz jeśli będąc osobą niepełnosprawną, może podjąć pracę co najmniej w 1/2 wymiaru czasu pracy, jeśli jest to uzasadnione sytuacją zdrowotną.
Zachodzą jednak czasem sytuacje, w których trudno stwierdzić, co to jest bezrobocie. Dlatego w teorii tego zjawiska sformułowano wiele definicji różnych odmian bezrobocia. Wyróżnia się: bezrobocie krótkookresowe, średniookresowe, długookresowe, chroniczne; bezrobocie jawne i ukryte; bezrobocie strukturalne i technologiczne; bezrobocie cykliczne i sezonowe; bezrobocie klasyczne i neoklasyczne; bezrobocie frykcyjne i z wyboru. Każdy z rodzajów wymaga spełnienia odpowiednich wytycznych konkretnego rodzaju.
